Acupunctuur!

Jep, ik kon het niet laten, en heb een behandeling gehad met betrekking tot acupunctuur. Nee, natuurlijk heb ik dat niet. Want ben ik wel iemand voor acupunctuur? Het volgende is eigenlijk aan de orde. Ik vind het zo’n raar woord (en hoorde het vandaag tevens voorbij komen) dat ik er even iets over moet schrijven. Impliciet liet ik net even de vraag doorschemeren wanneer iemand nou op wat voor manier ook een connectie heeft met acupunctuur.
Allereerst mijn mening. Wie mij kent, weet dat ik walg van alles wat met naalden en bloed te maken heeft. Ik voel bij wijze van spreken al pijn als de naald 10 cm. van me af is. Bovendien plagen doktoren mij door te zeggen dat er bloed geprikt moet worden. En dan komen ze met een naaldje wat nog een met-het-blote-oog zichtbare opening heeft, zo’n grote naald! Dus die naaldjes van acupunctuur? Vrijwillige behandeling? Nee, daar houdt ze niet zo van.
Maar waarom nou ‘acupunctuur’? Vertaald uit het Latijns: acus = naald, en pungere = steken. Lekker. Het is al een hele oude behandelmethode van de Chinezen, en omdat ik er zo gruwelijk veel over hoor, lijkt het wel een hype te worden.
Als je dan de opleiding psychologie volgt, kan deze hele “acupunctuur-beweging” je natuurlijk niet koud laten. Of tenminste, de acupunctuur wel, maar de hele gebeurtenis er omheen niet. Waarom ondergaan mensen een acupunctuurbehandeling? Wat verwachten ze? En datgene wat ze verwachten, waarom zoeken ze dat in acupunctuur en bijvoorbeeld niet in cognitieve gedragstherapie (ik noem maar wat)?
Nu ken ik niemand in persoon die een acupunctuurbehandeling onderging, geloof ik, dus ik hoor graag van mensen die dit lezen (als die er zijn) en die acupunctuur waarderen, waarom ze dat precies waarderen. En wat ze erin zoeken.
Jammer dat dit zo’n moraalloos schrijfseltje is geworden.
Ik vroeg me alleen iets af…