Vrienden, geliefden of niets.

Ik kwam een prachtige songtekst tegen van John Mayer, de tekst is erg toepasselijk dus ik plaats hem hier.

Now that we are over
As the loving kind
We'll be dreaming ways
To keep the good alive

Only when we want is not
A compromise
I'll be pouring tears
Into your drying eyes

Friends, lovers, or nothing
There can only be one
Friends, lovers, or nothing
We'll never be the in-between
So give it up

You whisper, "Come on over"
Because you're two drinks in
But in the morning I will say
Good-bye again

Think we'll never fall into
The jealous game
The streets will flood
With blood of those who felt the same

Friends, lovers, or nothing
You see, there can only be one
Friends, lovers, or nothing
We'll never an in-between
So give it up

Friends, lovers, or nothing
We can really only ever be one
Friends, lovers, or nothing
Don't you know
We'll never be the in-between
So give it up

No, we'll never the in-between
So give it up

Anything other than yes is no
Anything other than stay is go
Anything less than I love you is lying

Kleine meisjes worden groot

Vanmorgen kreeg ik een blog van iemand onder mijn neus geschoven, en die blog kon mij er niet van weerhouden om zelf ook weer even mijn gedachten de computer in te laten vloeien. Ik heb de hele dag met een aantal gedachten in mijn hoofd gelopen, die ik nu ga proberen zo goed mogelijk te verwoorden.

Kleine meisjes worden groot. Zo'n cliché uitspraak als je buurvrouw ziet dat je in je 11e levensjaar borstgroei krijgt. Zo'n tuttige uitspraak wanneer je tante je in je wangen knijpt en bijna gaat zeggen: "Wat ben je groot geworden!" Nou ja, de tantes van tegenwoordig zijn stoerder dan voorheen geloof ik, want ik moet wel eerlijk vermelden dat ik nooit in mijn wangetjes geknepen ben door mijn tantes. Afijn. Het is echt zo! Kleine meisjes worden natuurlijk groot. Dat gevoel heb ik nu. En mijn vader ongetwijfeld ook. Mijn moeder gelooft het allemaal wel, maar stiekem heb ik toch het gevoel dat mijn vader me thuis wil houden. Want ja, papa en Renée, dat zijn nog net geen twee handen op één buik. Ik ben een vaderskindje.

Nu pas ik een week op iemands huis. Ik ben lekker in de weer met boodschappen, studieboeken, afwasmiddel en een stofzuiger. Lekker studentje met een huishoudelijke taak spelen. Uiteraard, het bevalt me prima! Iedereen moet er toch een keer aan geloven.

Bijkomend voordeeltje; ik heb een kamer in Deventer. Dus.... Moet ik dit leuke leventje van een week, over een paar maanden in de Deventerse praktijk gaan brengen. Haha, de gene die dit lezen zullen lachend denken: "Dan vindt je het vast niet meer zo leuk!" Tuurlijk wel. Maar of ik dan inderdaad zo actief nog bezig zal zijn met stofzuiger, dat de 'huisbaas' me vol verbazing vraagt:

"Heb je stofgezogen?"

"Ja."

"Waarom?!"

Ik denk het niet.

Maar om even terug te komen op het onderwerp van dit stuk.. Ik ben dan zo lekker in de weer met potjes en pannetjes en de stofzuiger, maar vind ik dat later allemaal nog wel leuk? Nu is het voor een weekje. Nu kan ik gewoon zondag of maandag weer terug naar mijn ouders, ik smijt de berg was van de hele week bij de wasmachine en zoef, een paar dagen later ligt het weer netjes opgevouwen en gestreken in mijn kast. Het klinkt zo simpel.

Ach dat doe ik wel even. Ik red het makkelijk. Mmm.. ja? Ik ben benieuwd wat de toekomst me gaat brengen. Maar ik weet wel dat ik ooit niet meer bij mijn lieve ouders aan kan kloppen om te vragen of ze me eten willen geven, of ze me onderdak kunnen bieden en een schone was kunnen bezorgen. Kleine meisjes worden groot. Dat heeft zo zijn voordelen, maar zeker ook zijn nadelen. Pa en ik gaan het moeilijk krijgen!

Weer een mooie van de scheurkalender

Emoties - Helpt knuffelen bij genezing van ziekte?
Knuffelen helpt in elk geval tegen stress. Althans, dat doet het ‘knuffelhormoon’ dat dan vrijkomt. Het betreffende hormoon heet ‘oxytocine’ en komt vrij tijdens het geven van borstvoeding en tijdens de bevalling. Er wordt gedacht dat dit hormoon de hechting tussen moeder en kind versterkt. Het stofje wordt ook wel ‘moederschapshormoon’ genoemd. Oxytocine vermindert stress en geeft een rust- en verbondenheidsgevoel. Het stofje komt ook vrij door knuffelen, massage en seks. Intimiteit tussen partners bevordert daarom een gevoel van onderlinge vertrouwdheid. Ook een praatje maken of de hand vasthouden van een zieke laat de oxytocinespiegel van de patiënt omhooggaan. Dit heeft een stijging van de weerstand en daarom een snellere genezing tot gevolg. De Zweedse hoogleraar fysiologie Kerstin Unväs-Moberg deed onderzoek naar het hormoon en schreef een boek over de vele positieve kanten ervan.
“ De oxytocine factor. Benut het hormoon van onthaasting, genezing en verbondenheid.” Kerstin Unväs-Moberg.

Knuffelen bevordert dus genezing van een ziekte. Nou, dat lijkt me wel een fijne gedachte.