Losmaking. Losmaking van je ouders. Beginnen met een Hbo-opleiding, hem niet halen, beginnen met een nieuwe Hbo-opleiding. Losmaking. Maar ook eigenlijk weer enorm vastklampen. Want wat gebeurt er? Wat is losmaking en wat houdt mij nou bezig?
Ik zit wel eens na te denken over losmaking. Want dat is niet niks, en als ik sommige verhalen hoor denk ik ook altijd diep na over de manier waarop kinderen gehecht zijn aan hun ouders. Voor de leken onder ons, je hebt vier hechtingsstijlen: Allereerst een veilige hechtingsstijl, een vermijdende hechtingsstijl, een angstig ambivalente hechtingsstijl, en uhm... Nog één (mijn studieboek ligt thuis en ik ben niet thuis, maar Google weet er ook een hoop van). In ieder geval, al die hechtingsstijlen hebben weer een andere invloed op wat voor band een kind met zijn ouders heeft, dus ook indirect invloed op hoe een kind zich losmaakt van z'n ouders. Ik hoor wel eens verhalen van kinderen die twee handen op één buik zijn met hun vader of moeder. Te klef. Ik vraag me altijd af hoe zulke kinderen, waarbij de vader of moeder (of allebei zelfs) tot ver in bejaarde leeftijden een hand boven het hoofd van hun zoon of dochter blijven houden, zich ooit los kunnen maken van hun ouders.
Of maken ze zich niet los? Ik ga - zoals sommigen wellicht weten, maar sommigen wellicht niet- in de aankomende zomervakantie "op mezelf wonen" in Deventer. Ik durf het nog niet helemaal vol uit te spreken, omdat ik het nog zo'n apart idee vind. Maar goed, op kamers dan. Ik woon sinds september afgelopen jaar bij mijn oma. Al bijna een jaar. Eigenlijk een subtiel beginnetje met het loskomen van mijn ouders, want ook al ligt mijn bed thuis het fijnst, en ook al tikt het klokje nergens hetzelfde zoals thuis, word ik van binnen vervuld met een heerlijk gevoel als het maandag is en ik weer weg mag. Dat zie ik toch echt als de eerste tekenen van losmaking. Misschien ben ik daar wat actiever mee bezig, of denk ik daar meer aan dan andere leeftijdsgenoten.
Waar ik naartoe wil is eigenlijk mijn gedachte aan hoe men loskomt van zijn of haar ouders. Zoals ik net al sprak over verhalen waarin een twintiger nog haar eigen bankzaken niet volledig bijhoudt, ontzettend leunt op de schouders van zijn/haar ouders en af en toe een geldbedragje toegeschoven krijgt, verbaas ik mij. Ik weet dat ik in een conclusie geen nieuwe argumenten of gedachten hoor te lanceren, maar als ik me op mijn 18e al druk maak over het feit dat ik straks op eigen benen moet gaan staan en zelf enge formuliertjes uit blauwe in moet gaan vullen en versturen of ontvangen, hoe gaan die twintigers dan op eigen benen staan? Of hebben die in spreekwoordelijke zin geen benen? Ik ben benieuwd. Misschien moet ik nog eens een gesprek aanknopen over dit onderwerp als ik zelf een jaar of 30 ben, er vanuit gaand dat ik dan natuurlijk op eigen benen sta.. Als ik überhaupt wel benen heb.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten