donderdag 25 februari 2010

De shocquerende psychologe

Vanmiddag had ik een 'gesprekje' met iemand (in 140 karakters geperst, lees: twitter) en ik kreeg daarin te horen dat mijn 'gesprekspartner' vond dat ik me meer als therapeut gedroeg, dan als gewoon Renée die lekker mee roddelt over datgeen wat besproken werd. En dat was niet de eerste keer dat ik zoiets hoorde. Ik heb ook wel eens als antwoord gehad: "Renée, ik heb geen hulp nodig." Zulke antwoorden, reacties, responsen, hoe je het wilt noemen, maken me altijd een beetje bang. Bang voor de toekomst. Want als men dat nu al van mij zegt, in het eerste jaar van de opleiding psychologie, wat blijft er dan nog van me over als ik de studie heb afgerond? Kan ik dan alleen nog maar alles analyseren, onderbouwen en / of ontkrachten? Kan ik dan alleen nog maar een psychologisch verantwoord gesprek voeren met anderen? Het maakt me bang als ik bedenk dat ik misschien wel een heel ander persoon word door de opleiding. Want ja, er wordt het een en ander aan je veranderd, er word aan je gesleuteld, zoals een docent dat heel oppervlakkig wel eens zegt. We moeten bijvoorbeeld ons aanleren dat we voornamelijk open vragen stellen, goed doorvragen, LSD-en (Luisteren, Samenvatten, Doorvragen), en letten op onze zithouding. Ik zie uiteraard wel in waarom we dit leren, en waarom het van belang is (zo mag je ook geen waarom-vragen stellen, dus ik moet nog een hoop leren) maar het zijn geen dingen die je in je 'psychologencontext' wel kunt doen en in je 'persoonlijke context' niet... Hoe kun je er nou op het ene moment wel op letten dat je bovenstaande dingen goed doet, en in een gewoon vriendschappelijk gesprek niet? Daar gaan we al: Wanneer is het dan gewoon? Stel nou dat een vriend/vriendin in de problemen zit... Moet ik dan het psycholoogje in me uitzetten, en overgaan op de standaard rituelen? "Balen voor je! Lijkt me echt supererg!" Want nee, het wordt niet gewaardeerd als ik zou doorvragen op de situatie en een oplossing zou aandragen (of de vriend/vriendin aan het denken zetten voor een oplossing). Zijn er eigenlijk psychologen die na de opleiding tot de conclusie kwamen dat zij alleen nog maar vrienden hadden die ook psychologie hadden gedaan? Lijkt me toch sterk.... Maar de meest voor de hand liggende conclusie die je kunt trekken, als je er vanuit gaat dat je karakter verandert door de opleiding (voor zover karakter kan veranderen), lijkt me dan dat je middelbare school vrienden het niet meer waarderen dat je alles zo aan het verklaren bent en aan het funderen...
De buurman bijvoorbeeld, ook psycholoog, (om even keurig volledig te zijn: klinisch psycholoog - psychotherapeut) las een tijdje geleden Het Diner van Herman Koch. Toen hij hier op de borrel zat omdat m'n moeder jarig was, begon hij een heel gesprek over zijn gedachten toen hij dat aan het lezen was. "Wil ik dit wel lezen? En wat bedoelt hij er mee? Wat gaat er in de personages om en waarom vertonen zij dat gedrag?" Ik werd er moeilijk van. Gewoon lezen, klaar. Niet allemaal van die moeilijke mindmapideeën erbij. Ik hoop van harte dat ik niet zo word, dat de opleiding mij niet zo verandert. En anders... tabé. Het is leuk geweest met de vrienden die ik nu heb. Ik denk dat ik maar gewoon conducteur word!

dinsdag 23 februari 2010

Quimper 94

Ik roep het altijd, als ik nieuwe muziek gevonden heb, muziek terug hoor, gebeurtenissen herbeleef, etcetera. Wie mij goed kent, kent ook waarschijnlijk mijn uitspraak wel: “Ik vind dat zo leuk! Wat muziek met je kan doen!!”

Nu ben ik ontzettend weg van de film Amélie, en alles wat daar bij hoort (lees: de accordeonmuziek, the making of, de route door Montmartre in Parijs - heb ik gedaan! Heel leuk!). Iemand die ik ken is een tijd geleden naar een concert van Yann Tiersen geweest, echter wel i.c.m. Orka (daar weet ik verder weinig van hoor), en hij wees mij later telefonisch op de film “Tabarly” - http://www.tabarly-lefilm.com/. Ik heb het opgezocht, en ja, ty-pisch Yann Tiersen.

Nu wees laatst een klasgenootje van me op het programma “Vuze”, afijn ik zal niet het hele gebeuren van installeren en software zoeken vertellen, maar het komt er op neer dat ik nu héél veel muziek van Yann Tiersen heb! Oké, enerzijds kan ik me nu best aan mezelf ergeren, omdat ik iemand ben die zich in haar overenthousiasme ergens echt op ‘stort’. Zo wilde ik bijv. ook naar meerdere concerten van Roosbeef. Nu luister ik dat weer minder. Anyway, om even terug te komen op het begin van deze blogpost, wat doet Yann Tiersen met mij? Wist ik het maar.
Als ik het aanzet met het maken van mijn huiswerk, word ik er rustig van. Als ik het aanzet zonder verdere activiteit er omheen, word ik er soms verdrietig van, melancholisch, en soms ga ik heel diep nadenken over relaties, over liefde, over schattige dingen.
Soms verplaats ik mij denkbeeldig naar Parijs, waar ik in 2006 de “Amélie-wandeling” heb gemaakt, die leidde langs het groentenwinkeltje van Collignon, langs Café les deux Moulins, langs het metrostation waar Amélie omhoog rent in de film, etcetera. Kortom: Blij.

Ik weet niet of ik een moraal aan dit artikeltje ga verbinden, maar ik kan wel zeggen dat ik me haast een gelukkig mens ga voelen bij het horen van deze muziek. Associatie is het sleutelwoord. Zucht, Quimper 94 nog aan toe.

maandag 22 februari 2010

Zo draait de molen....

Zit ik in de 'relaxmodus' een beetje rond te snuffelen op internet, en dan kom ik ineens terecht bij de Molendatabase. Grappig, ik heb er één keer vluchtig op gekeken, maar me nooit echt verdiept in wat er allemaal stond. Een complete molendatabase van Nederlandse molens, Belgische molens, en molens in Nederland die 'verdwenen' zijn (lees: verloederd, afgebroken, etc). Uiteraard wilde ik even de molen waar ik regelmatig opzoeken, en ja hoor, hij stond er tussen. http://bit.ly/cKnAag Ik zie overigens wel dat ik nog flink mag gaan studeren voordat ik weer iemand rondleid! Nog een foto die ik zelf heb gemaakt van onze molen..