Het leven is...

... een feest. Maar zelf moet je de slingers ophangen? Zo'n cliché opmerking van mensen die denken hun complete levenswijsheid op tafel te gooien. Lieve mensen, wat heb ik een ongelofelijke hekel aan die opmerking, maar vooral aan dat "soort" mensen. Ik probeer niet te veel over één kam te scheren, maar in deze context ontkom ik daar niet aan. En uiteraard komt de vraag dan in mij op: Hebben die ontzettend wijze mensen gelijk?

Ik moet direct denken aan mijn stage in het Rivierenland Ziekenhuis in Tiel (ZRT). Ik liep daar 32 uur mee met een klinisch psycholoog. Een cliënt die er ietwat dommig uitzag, dusdanig stonk dat de psycholoog het raam open ging doen en madame liep met een enorm minderwaardigheidscomplex.
In schril contrast met deze vrouw kwam er een cliënt die aan één oog blind was geworden, daardoor ontslagen werd en in diezelfde tijd haar vader verloor. Beide cliënten zagen het totaal niet meer zitten.

Een opmerking als "het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen", vind ik in zo'n opzicht erg gewaagd en misschien zelfs pijnlijk. Het is net als dat je een terminale cliënt diep in de ogen kijkt en belooft dat alles goed komt.

En toch. Toch vind ik dat die slogan-mensen op een bepaalde manier gelijk hebben. Niet bij alles en iedereen. Mensen die kanker hebben met uitzaaiingen tot en met.. die treffen een bak ellende in hun leven. Maar mensen die zich tot in ver overdreven mate laten beïnvloeden en beangstigen door hun medemens, ja die moeten nodig de slingers uit de kast pakken.

Ik ga bijna, bijna! op kamers en moest om die reden aan het feest en de slingers denken. Ik zet een leuk plantje neer (schijnt ook goed te zijn voor de luchtvochtigheid in de kamer) en koop een leuk lampje, tut tut. Even refereren aan de Bijbel: Niet alleen op een feestdag of een bijzondere dag je lekkerste luchtje en mooiste kleding aan, dat moet je altijd doen. Iedere dag.
Dus haal die slingers uit de kast en bouw elke dag een feest. Die mensen hebben toch gelijk.