Ik zat weer even te youtuben, ook een beetje a.d.h.v. mijn gemoedstoestand. Waar ik ineens weer moet denken aan Hans Teeuwen, grof als het maar kan, maar hij verwoordt het in dit stukje zo goed.
"De liefde! Verleidt me, verstikt me, pakt m’n vrijheid af, bemint me, beperkt me.
Ga je gang, ik ben laf. Je wilt samensmelten, een onnozel idee, maar ik ben romantisch, ik ga er in mee. Kneed me, en knecht me, wees lief en gemeen. Gun me de plek van het blok aan je been. Áls jij mijn vrouw bent, dan bén ik je man! En dan vechten we samen, voor dat wat niet kan. We doen nog meer water bij onze wijn, totdat er alleen nog maar water zal zijn. Helder, maar smaakloos. Geen kleur meer, geen gloed! Zo leven we samen de dood tegemoet. Weg met de eenzaamheid, leve de sleur, jaloezie, irritatie, verwijten, gezeur! De liefde geeft hoop! De liefde heeft zin! De liefde… is een valstrik, maar ik trap er zo graag in…. Steeds dezelfde fout, steeds dezelfde pijn.. Het is bijna net zo gruwelijk als helemaal alleen te zijn. Maar misschien is het deze keer anders, misschien is het deze keer waar en is alle waarheid van de wereld maar een fabeltje, dat wil ik graag geloven want ik houd zoveel van haar… Het spelletje weer begonnen, ik zit er midden in, verslaafd als een verslaafde en verzetten heeft geen zin. En ik kan alleen verliezen, m’n hart en m’n verstand. De liefde laat pas los als ze is opgebrand. En dan ben je weer jezelf. Alleen. En onbemind. Maar volwassen, en verstandig, totdat het weer begint."
En zo is het maar net. Hier nog even de link, omdat de intonatie en zo verdwijnt in de letters: http://bit.ly/8Kb3Ft
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten