Rosébier en een levensvraag

SLB. Studieloopbaanbegeleiding. Vrijdagmiddag half 3, snakkend naar het weekend en buikpijn voor 10. Bezig met leerdoelen en zelfontplooiing. Inmiddels ben ik zover dat ik weet dat ik de docent niet aan moet kijken als deze een vraag stelt, maar ik keek haar toch aan. Et voila... "Renée! Vertel is!" Ik keek op van mn iPod en zei: "Eh... Wat moet ik vertellen?" De docente slaakt een zucht en herhaalt met een licht gefrustreerde ondertoon: "Wat is jouw voornaamste doel in dit leven?" WAT? En dat vraagt ze op vrijdagmiddag terwijl ik met mijn hoofd bij een rosébiertje op het terras zit? Er flitsen allerlei cliché en voor de hand liggende woorden door mijn hoofd zoals gezondheid, eigen praktijk, liefde en dat soort termen. Antwoord heb ik de docente niet gegeven. "Ik weet het niet mevrouw, ik weet het niet..." En ietwat lacherig voegde ik er aan toe: "Beetje ingewikkelde vraag hè, zo op het eind van de schoolweek.." De klas liet een simpel, zacht lachje horen. Ik zuchtte.

Maar die vraag heeft mij wel het hele weekend niet meer losgelaten, nu nog steeds niet en ik betwijfel of die vraag mij überhaupt nog wel los gaat laten. Ik reken het namelijk tot zo'n ty-pi-sche levensvraag. Onzekerheden van het leven, wijsheden van oude bejaarden, je kent het allemaal. Maar poe hee, ik ben de enige die antwoord kan geven op de vraag wat het doel is in mijn leven! Ik denk nog liever na over de vraag of ik nog even naar het toilet ga voordat ik vertrek. Gewoon een lekkere ja/nee/ik zie wel vraag. En dát wordt psycholoog. Ja! Maar wel een simple minded one. Onder het genot van een rosébiertje op het terras, op vrijdagmiddag welteverstaan, zal ik toch even nadenken over het doel in mijn leven... Maar eerst ga ik nog even naar het toilet. Tabee!

- latere toevoeging -
Ik zie een mooie zinsnede voorbij komen, die eigenlijk prachtig aansluit op dit blog:
"Wat wil je worden, vroeg de juf, 't was in de derde klas, ik keek haar aan en wist het niet. 'k dacht dat ik al iets was'." - van Toon Hermans