donderdag 25 februari 2010

De shocquerende psychologe

Vanmiddag had ik een 'gesprekje' met iemand (in 140 karakters geperst, lees: twitter) en ik kreeg daarin te horen dat mijn 'gesprekspartner' vond dat ik me meer als therapeut gedroeg, dan als gewoon Renée die lekker mee roddelt over datgeen wat besproken werd. En dat was niet de eerste keer dat ik zoiets hoorde. Ik heb ook wel eens als antwoord gehad: "Renée, ik heb geen hulp nodig." Zulke antwoorden, reacties, responsen, hoe je het wilt noemen, maken me altijd een beetje bang. Bang voor de toekomst. Want als men dat nu al van mij zegt, in het eerste jaar van de opleiding psychologie, wat blijft er dan nog van me over als ik de studie heb afgerond? Kan ik dan alleen nog maar alles analyseren, onderbouwen en / of ontkrachten? Kan ik dan alleen nog maar een psychologisch verantwoord gesprek voeren met anderen? Het maakt me bang als ik bedenk dat ik misschien wel een heel ander persoon word door de opleiding. Want ja, er wordt het een en ander aan je veranderd, er word aan je gesleuteld, zoals een docent dat heel oppervlakkig wel eens zegt. We moeten bijvoorbeeld ons aanleren dat we voornamelijk open vragen stellen, goed doorvragen, LSD-en (Luisteren, Samenvatten, Doorvragen), en letten op onze zithouding. Ik zie uiteraard wel in waarom we dit leren, en waarom het van belang is (zo mag je ook geen waarom-vragen stellen, dus ik moet nog een hoop leren) maar het zijn geen dingen die je in je 'psychologencontext' wel kunt doen en in je 'persoonlijke context' niet... Hoe kun je er nou op het ene moment wel op letten dat je bovenstaande dingen goed doet, en in een gewoon vriendschappelijk gesprek niet? Daar gaan we al: Wanneer is het dan gewoon? Stel nou dat een vriend/vriendin in de problemen zit... Moet ik dan het psycholoogje in me uitzetten, en overgaan op de standaard rituelen? "Balen voor je! Lijkt me echt supererg!" Want nee, het wordt niet gewaardeerd als ik zou doorvragen op de situatie en een oplossing zou aandragen (of de vriend/vriendin aan het denken zetten voor een oplossing). Zijn er eigenlijk psychologen die na de opleiding tot de conclusie kwamen dat zij alleen nog maar vrienden hadden die ook psychologie hadden gedaan? Lijkt me toch sterk.... Maar de meest voor de hand liggende conclusie die je kunt trekken, als je er vanuit gaat dat je karakter verandert door de opleiding (voor zover karakter kan veranderen), lijkt me dan dat je middelbare school vrienden het niet meer waarderen dat je alles zo aan het verklaren bent en aan het funderen...
De buurman bijvoorbeeld, ook psycholoog, (om even keurig volledig te zijn: klinisch psycholoog - psychotherapeut) las een tijdje geleden Het Diner van Herman Koch. Toen hij hier op de borrel zat omdat m'n moeder jarig was, begon hij een heel gesprek over zijn gedachten toen hij dat aan het lezen was. "Wil ik dit wel lezen? En wat bedoelt hij er mee? Wat gaat er in de personages om en waarom vertonen zij dat gedrag?" Ik werd er moeilijk van. Gewoon lezen, klaar. Niet allemaal van die moeilijke mindmapideeën erbij. Ik hoop van harte dat ik niet zo word, dat de opleiding mij niet zo verandert. En anders... tabé. Het is leuk geweest met de vrienden die ik nu heb. Ik denk dat ik maar gewoon conducteur word!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten